Gemeenteberichten

Gemeenteberichten is het informatieblad van onze gemeente, dat 6 keer per jaar verschijnt. Het is een periodiek met alle belangrijke informatie over kerkdiensten, gemeente-avonden, lezingen e.d. Daarnaast worden ook belangrijke activiteiten vermeld van landelijke- en regionale aard. Voor een proefnummer of inlichtingen kunt u contact opnemen met het secretariaat.
Een abonnement kost € 12.50 per jaar.

TER OVERDENKING uit het laatste nummer:

ZWARTEKRACHT
Zelf heb ik het nooit beleefd; wel heb ik mensen met een B(ijna)D(ood)E(rvaring) ontmoet. Als ik hen geloven mag, komt zonde van zwartekracht: de angst van je ego voor het sterven.
Ze vertellen over een warm licht, en dat ze zelf steeds lichter werden. Ze herinneren zich een weg omhoog, met steeds minder zwaartekracht: “Toen ik inzag dat het werkelijk wáár was van dat Licht en die Liefde moest ik huilen van rouw en vreugde beide; en ik voelde hoe mijn tranen de zwarte krachten afwasten” en: “Hoe meer je aan deze kant al in het licht leeft, des te makkelijker de overgang zal zijn. God straft met inzicht.”
Al weet ik niet wat ik geloven kan: het is een prachtige hypothese: dat leven een weg van donker naar licht is. Een pad van wond naar wonder; van zonde naar zon.
Ik lees de briefwisseling van twee van mijn christelijke helden: Czeslaw Milosz en Thomas Merton. De bundel heet “Striving towards Being” (“streven naar echt zijn”). Beide mannen zijn onbarmhartig eerlijk over zichzelf tegenover de ander. Die ander reageert vervolgens vol compassie: “Dat valt nog wel een beetje mee met jou hoor, je oordeelt te hard over jezelf. Ik daarentegen! Ik heb het veel bonter gemaakt..”. En dat menen ze dan nog ook, in Godsnaam.
Ook ik schrijf; een bezigheid die het van het mailen en appen aan het verliezen is. Schrijvend met vulpen moet ik over iedere zin nadenken. Zo kan ik mijn eigen gedachten volgen; iets dat me nooit lukt als ik denk.
En ik bid. Met de psalmen, met of zonder Bijbel. Soms merk ik dat ik uren achtereen aan het bidden ben. Ik voel dan dat ik “ingebed” ben.
Bidden werkt anders dan schrijven. Als ik met God (met mijn hogere zelf, met mijn toekomstige ik, met mijn ware naam, met het Licht of met God) spreek, merk ik dat ik nog altijd niet ben waar ik wezen wil. Dan val ik stil met een glimlach, en luister.
Als ik bid zoom ik uit en open ik me voor een groter geheel. Zo ontdek ik dan mijn eigen zwaartekracht. Al die zonden zou ik “best wel” van me af willen schrobben. Maar je kunt jezelf ook zo straffen dat je alleen maar dieper in de modder komt. De catechismus leerde hele generaties dat wij: “ganselijk onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad”. Maar juist machteloosheid is een beproefde duivelse truc.
Ik heb het gevoel dat God me beter kent dan mijn vrienden. Ik voel me door God betrapt en begrepen, zondig en gezegend beide. Zo’n ingebed leven tussen Genesis (van pas komen kijken) en Openbaring (van het gezien zijn) voelt ruimer, dan denken dat leven slechts een drama tussen de coulissen van
geboorte en sterven is.
Als ik de spiegel van het gebed zou verliezen, raak ik een bron van zelfinzicht kwijt. Met het ontkennen van zonde mis ik de zegen. Hardnekkigheid is de ziekte die Jezus niet genezen kon.
Gisteren fietste ik van een zorghotel naar een volgend huisbezoek. Ik passeerde de winkel van een stel dat een jaar geleden getrouwd is. Zij is transgender. Ze zijn geen lid van mijn kerk. Dus had ik stilletjes hun huisje voorbij kunnen rijden. Dat deed ik aanvankelijk ook. Geen haan zou ernaar kraaien. Dacht ik.
Maar een ingebed haantje herinnerde me aan de zonde waar ik nu dus over schrijf. Honderd meter verder bekeerde ik me. Het werd een onverwacht waardevol en genadig bezoek.
Stukken lichter fietste ik verder.
Ivo de Jong (1956) is predikant voor vrijzinngen (en anderen) rond Rotterdam en Woubrugge.