Even voorstellen

Onze nieuwe predikant Martijn Junte stelt zich voor:

Voor de Gemeenteberichten van Waddinxveen en Alphen schrijf ik dit stukje om mij voor te stellen. Eigenlijk zou een verschillend stukje op zijn plaats zijn. In Waddinxveen stond ik al vijf jaar -dan hoop je dat men je enigszins kent. In Alphen ben ik de grote onbekende -mijn komst zit er al een paar maanden aan te komen. Toch ga ik dat niet doen. Ik heb mezelf voorgenomen om voor beide gemeenten dezelfde predikant te zijn, dus ook hier en bovendien, er is ook wel wat veranderd in de tussentijd.

Om te beginnen, ik woon met mijn Susan en onze vier kinderen Josephine, Marius, Leander en Benjamin in Gouda. Iemand zei me eens: wie daar gaat wonen, komt er moeilijk weg. Het lijkt te kloppen, inderdaad, want zelfs mijn voltijds aanstelling als predikant in Eindhoven heeft mij niet uit Gouda weg gekregen. Of dit wenselijk is, daarover valt te twisten. Ik heb er echter nooit spijt van gehad.

Ik noem het echter niet daarom, maar vooral -en dat is geen nieuws, vermoed ik- om iets over mezelf te vertellen: ik ben nogal eigenwijs. Daar ben ik niet altijd trots op, maar het brengt iets met zich mee wat ik hoop hoog te houden: eerlijkheid. Eerlijkheid over verwachtingen, verlangens, hoop en vrees. Ik verwacht dat eigenlijk ook van u. Spreek u uit tegen mij. Graag op een open, directe en respectvolle manier, dat wel, maar vooral dat het gebeurt, is noodzakelijk.

We gaan, hoop ik, een nieuwe weg in. Op die weg zullen oude vertrouwde dingen veranderen, maar altijd met het oog op een toekomst waarin nog ruimte is en bestaansrecht voor kleine Remonstrantse Gemeenten in het Groene Hart. Ik vermoed dat u, als het hierop aankomt, een goede hebt aan mij. Ik kom uit deze omgeving. Ik ben zelfs in Waddinxveen geboren. Daarbij heb ik jarenlang onderzoek gedaan naar wat remonstranten geloven, denken en doen ‘als remonstranten’. Dat is een belangrijke toevoeging, want veel remonstranten zijn nog zoveel meer dan alleen lid of vriend van een kerkgenootschap. Ik hoop dat we een manier vinden om daarmee iets te doen. Want waarom -ik noem maar iets- waarom zou iemand met wie je vist of zingt, golft of tuiniert, borrelt of koffie drinkt, niet ook behoefte hebben aan stilte, zorg en aandacht, of een stevige preek?

Ik had gehoopt hier te kunnen schrijven dat ik in het voorjaar zal promoveren op dit onderzoek. Hogere machten hebben echter anders besloten. Ik moet dus nog wat doen. Ik zal mij nederig voegen naar die eis, zij het met frisse tegenzin. Bij alle eigenwijsheid ben ik namelijk ook gewoon een praktisch mens, die mogelijkheden en onmogelijkheden herkent en ernstig neemt.

Verder valt er niet veel te zeggen. Oh ja, ik ben yoga-docent, maar voor mij is dat niet echt iets anders. Ik doe dan alleen iets anders met over het algemeen andere mensen. Ik realiseer me maar weer eens dat ik nogal bezeten bezig ben met de vraag wat mensen bezielt. Wat helpt ze vooruit? Hoe zijn ze steeds weer in staat (om er een Goudse draai aan te geven) er kaas van te maken? Dat is niet vanzelfsprekend. Misschien is dat wel het hart van geloven: niet mijn God (we blijven eigenwijs), maar de erkenning dat het leven niet gemakkelijk is. Dat we zelfs bij voorspoed ons best moeten blijven doen er iets van te maken.

Dat hoop ik samen met u aan te gaan. Dat we elkaar maar mogen vinden en niet tot last, maar tot steun zijn.

Martijn Junte, januari 2016